BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

19.9.09

Μετά το έμφραγμα

Αφού χρειαστήκαμε μισό κουτάκι υπογλώσσια κατά τη διάρκεια του ματς, κι άλλο μισό Λεξοτανίλ στο τέλος για να έρθουμε στα ίσα μας, μπορούμε πλέον να πανηγυρίσουμε τη χτεσινή νίκη-πρόκριση στα ημιτελικά επί της αξιόμαχης Τουρκίας.

Μετά βέβαια χρειάστηκε να υποστούμε και όλη τη δημοσιογραφική παπαρολογία για την ελληνική ψυχή, την καρδιά του νικητή, τη συκωταριά του θριαμβευτή και το DNA του τσολιά, όπως ήταν αναμενόμενο. Τρίχες κατσαρές, με το συμπάθειο. Είπαμε ότι σε αυτό το επίπεδο, τέτοια ματς κρίνονται στις λεπτομέρειες των λεπτομερειών, ω λεπτομέρειες. Αν ευστοχούσε ο Αρσλάν στο τρίποντο της καταστροφής, οι ίδιοι άνθρωποι θα έλεγαν για τα επιπόλαια και αγχωμένα κωλόπαιδα που δεν άντεξαν το βάρος της φανέλας και πουλούσαν τις μπάλες στους Τούρκους. Και η αλήθεια είναι ότι οι δικοί μας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χαρίσουν το ματς στον αντίπαλο, και όχι μία και δύο φορές. Αλλά τελικά τα καταφέρανε.

Πίσω ωρέ και σας έφαγα!


Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει, βέβαια. Για ποιο λόγο θα πρέπει αυτά τα παιδιά, που στο κάτω κάτω της γραφής προχτές γνωριστήκαν μεταξύ τους, να παίζουν τόσο αγχωμένα; Καλές οι νίκες, οι διακρίσεις και τα μετάλλια, αλλά το πρώτο και βασικότερο ζητούμενο είναι να χαιρόμαστε εμείς το μπάσκετ που βλέπουμε και οι παίκτες το μπάσκετ που παίζουν. Κι όταν τους βλέπεις να παίζουν με τόσο άγχος, είναι προφανές ότι δεν το χαίρονται. Ήρεμα ρε παιδιά, ένα παιχνίδι είναι που να πάρει ο διάολος!

Κι αφού τά 'πα και ξαλάφρωσα, ας περάσουμε στα αγωνιστικά: Χτες η ομάδα παρουσιάστηκε με δύο πρόσωπα. Πολύ καλά στημένη στην αμυντική της λειτουργία και πολύ άσχημα στην επιθετική. Ο Καζλάουσκας επέλεξε να περιορίσει τα μεγάλα ατού των Τούρκων και τα κατάφερε, ιδίως στο πρώτο ημίχρονο που Τούρκογλου και Ιλιάσοβα έμοιαζαν να βρίσκονται σε άλλο γήπεδο. Κάποιες ζημιές μας κάνανε οι υπόλοιποι, όπως ο Ονάν, αλλά αυτό ήταν ένα ρίσκο που έπρεπε να πάρουμε και σαν τακτική ήταν πετυχημένη. Μπροστά όμως παίξαμε πολύ συντηρητικά, δεν τρέξαμε καθόλου, μολονότι η υπεροχή μας στα ριμπάουντ ήταν για πρώτη φορά τόσο συντριπτική. Γιατί άραγε; Νομίζω ότι έπρεπε να ρισκάρουμε λίγο περισσότερο, και να προσπαθήσουμε να τους σκάσουμε τους Τούρκους.

Η αλεπού ο Τάνιεβιτς, βλέποντας ότι η Ελλάδα δεν ξεκολλάει στο σκορ, τράβηξε τα αστέρια του στον πάγκο και τα κράτησε φρέσκα για το τέλος. Και προς στιγμήν φάνηκε ότι το κόλπο θα πετύχει: όταν ο Τούρκογλου έγραψε το 63-57 με τρίποντο, 2:23 πριν τη λήξη, είπα "τετέλεσται". Αλλά εκεί οι δικοί μας το πήραν πεισματικά: δύο ασίστ ο Σπανούλης, δύο τρίποντα ο Ζήσης και ο Πρίντεζης, παράταση. Ε, μετά καθάρισε ο V-Span, κι ελπίζω να το είδατε γιατί άξιζε τον κόπο!

Τέλος πάντων, στόχος επετεύχθη και σήμερα μπορούμε νομίζω να πάμε να παίξουμε με τους Ισπανούς χωρίς καμία πρεμούρα. Είναι καλύτεροι από εμάς, το ξέρουν και το ξέρουμε, αν μπορέσουμε να τους κλέψουμε το ματς έχει καλώς, αν μας ξεκάνουν (που είναι το αναμενόμενο) πάλι έχει καλώς. Το μεγάλο τους ατού, πέραν της σχεδόν τέλειας ομάδας που έχουν, είναι ότι μας έχουν πάρει τον αέρα και ξεκινάνε με ψυχολογικό αβαντάζ. Το δικό μας ατού είναι ότι δεν έχουμε και τίποτα να χάσουμε. Αλλά εδώ, αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα, θα χρειαστούμε επιτέλους και λίγο τον κ. Καζλάουσκας: κόντρα στην Ισπανία ένα συμβατικό κοουτσάρισμα δεν αρκεί, χρειάζονται παπατζιλίκια, και αυτά είναι δουλειά του προπονητή να τα σκεφτεί και να τα διαλέξει. Για να δούμε.

Μια κουβέντα ακόμα για τον Σπανούλη: μπορεί να έχει χίλια δυο κουσούρια, να ταλαιπωρεί την μπάλα, να ξεχνάει να κοιτάξει το χρονόμετρο, να κάνει κάτι γιουρούσια του χάρου στη ρακέτα, αλλά ένα πράμα δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, το παλικάρι έχει περίσσεμα από αυτό που οι Ισπανοί ονομάζουν cojones. Όταν η μπάλα ζυγίζει 200 κιλά, ο Βασιλάκης δεν κρύβεται: θα την πάρει και θα προσπαθήσει να κερδίσει. Για όσους θυμούνται μεγάλους παίκτες του παρελθόντος, όπως ο Σαν Επιφάνιο και ο Αντονέλο Ρίβα, που σε κάτι τέτοια ματς εξαφανιζόντουσαν από το παρκέ, αυτό σημαίνει κάτι.

Όσο για τον άλλο προημιτελικό, οι Κροάτες είναι άξιοι της μοίρας τους. Παρατηρήστε διακύμανση του σκορ ανά δεκάλεπτο: 25, 22, 3 (!!!!) και 15. Είπαμε ρε παιδιά, είστε ασταθής ομάδα, αλλά όχι κι έτσι από ημίχρονο σε ημίχρονο. Με 47 πόντους στο πρώτο και 18 στο δεύτερο, πάλι καλά να λέτε που χάσατε μόνο με 2. Περαστικά σας. Οι Σλοβένοι πέρασαν δια πυρός και σιδήρου, πάντως πέρασαν, νίκησαν την κατάρα του νοκ-άουτ, και σήμερα παίζουν δεύτερο απανωτό γιουγκοσλαβικό ντέρμπυ με τη Σερβία. Που την βλέπω να κερδίζει.


.

18.9.09

Αλόνζ ανφάν ντε λα πατρί...

...και το λουρί της μάνας. Τι να πει κανείς, τα λέγαμε και τις προάλλες, η ζωή είναι άτιμο πράγμα. Σκίζεσαι και χτυπιέσαι να κάμεις έξι νίκες, να καμαρώνεις στην κορυφή των ομίλων πρώτος και αήττητος, και ξαφνικά πέφτεις πάνω στην ισπανική αρμάδα την ώρα που ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη. Σου ρίχνει 20 ποντάκια στο κεφάλι και αντιός, άστα λα βίστα κι άστα να πάν' στα διάλα.

Καλά τα λέει ο Σπανούλης, το Ευρωμπάσκετ ξεκινάει από τη φάση των προημιτελικών και μετά. Αύριο κανείς δεν θα θυμάται τις έξι νίκες των Γάλλων, παρά μόνο ίσως το νικητήριο καλάθι του ΝτεΚολό που θα μπει στο τοπ-10 με τις μεγαλύτερες μπασκετικές γκάφες όλων των εποχώνε.

Κατά τα λοιπά, απ' τη στιγμή που ξυπνήσανε οι Ισπανοί, όλοι οι άλλοι μπορούνε να πάνε για ύπνο, εκτός κι αν έχουν τίποτα λαγούς να βγάλουν από το καπέλο για να κλέψουν ένα ματς από τους Ίβηρες. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή η ομάδα δεν κερδίζεται στα ίσα -μόνο να της κλέψεις ένα παιχνίδι μπορείς, κι αυτό δηλαδή ζήτημα είναι. Ωστόσο εύφημος μνεία αξίζει και στη Σερβία, που επιστρέφει στα ψηλά και μπράβο της. Αύριο θα παίξει με τον νικητή του αγώνα Σλοβενία-Κροατία, κλασικό ντέρμπι της μεγάλης σχολής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πράγμα που σημαίνει ότι η μία ομάδα του τελικού θα προέρχεται οπωσδήποτε από τους κληρονόμους της άλλοτε υπερδύναμης του μπάσκετ. Προσωπικά αυτό με χαροποιεί, πρέπει να πω, πάντα τους γούσταρα αυτούς τους -ιτς. Για να δούμε βέβαια ποιος θα πάει μέχρι το τέλος. Η Σλοβενία μοιάζει το φαβορί, αν καταφέρει να ξεπεράσει την κατάρα της οκτάδας (που μοιραία κάποια στιγμή θα τα καταφέρει). Εγώ πάντως σταυρώνω δάχτυλα υπέρ των μωρών του Ίβκοβιτς.

Προηγουμένως έχουμε τη μεγάλη ελληνοτουρκική μάχη, που ξεκινάει σε λίγο. Για να δούμε, θα τα καταφέρει η ομαδάρα μας; Ελπίζω πως ναι, αλλά θα χρειαστούμε πολλά πράγματα: θα χρειαστούμε τον καλό Ζήση που θα ξεκολλήσει από το μηδέν, το εύστοχο μακρινό σουτ του Φώτση, τον δραστήριο Μπουρούση που θα γεμίσει τις ρακέτες και θα τσοντάρει και ένα ή δύο τρίποντα (δύο καλύτερα από ένα), τον μυαλωμένο και χωρίς άγχος Καλάθη. Θα χρειαστούμε ομαδική δουλειά στην άμυνα και τα ριμπάουντ, καθώς και καθαρό μυαλό στην επίθεση απέναντι στις ζώνες του Τάνιεβιτς. Πολλά δεν είναι; Κι όμως, τα έχουμε όλα -αλλά σήμερα ειδικά τα χρειαζόμαστε όλα μαζί.

Και βέβαια αν καταφέρουμε να περάσουμε από την Τουρκία, μας την έχουν στημένη οι Ισπανοί που μας περιμένουν στα ημιτελικά. Αλλά δεν πειράζει, ας περάσουμε και βλέπουμε. Τυχόν ήττα από την Τουρκία, άλλωστε, εγκυμονεί έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο.

Κάθεστε; Το ελπίζω, γιατί ακολουθεί κείμενο ακατάλληλο για καρδιακούς.

Φαντάσου λέει να χάσουμε από τους Τούρκους, και να δούμε τον Άδωνι Γεωργιάδη να κάνει κριτική στο κοουτσάρισμα του Καζλάουσκας. Όχι, φαντάσου το. Γι' αυτό κόουτς, αν διαβάζεις τούτο το ταπεινό μπλογκ, κάνε τα κουμάντα σου να κερδίσουμε απόψε. Δεν θα το αντέξω!



.

17.9.09

Αρχίζει το ματς!

Ο χασοδίκης αισθάνεται βαθύτατα δικαιωμένος για τις προβλέψεις του (νίκες Σλοβενίας, Σερβίας, Ρωσίας, Κροατίας) και ταυτοχρόνως δηλώνει τη λύπη του που δεν πήγε να παίξει "Πάμε Στοίχημα", διότι οι καιροί είναι δύσκολοι, οι αγελάδες ισχνές, τα ζωνάρια σφιχτά, και καθόλου άσχημα δεν θα του έπεφτε μια έξτρα κονομησιά αυτές τις μέρες.

Τέλος πάντων, μέχρι εδώ ήταν τα προγνωστικά και τα κομπιουτεράκια, από σήμερα ξεκινάνε τα νοκ-άουτ παιχνίδια και το κοντέρ μηδενίζει. Μ' αυτό το μαλακισμένο σύστημα της διοργάνωσης, και pardon my french, παιδεύεσαι δέκα μέρες για να τα παίξεις όλα σε ένα βράδυ κι αν σου στραβώσει μετά τα βάζεις με την πουτάνα την κενωνία. Ξαναpardon my french.

Σήμερα λοιπόν κυρίες και κύριοι η παράστασις αρχίζει με το υπέροχον έργον Ρωσία-Σερβία, ντέρμπυ του σλαβικού έθνους και της ορθοδοξίας! Κι αυτό είναι πραγματικά ένα παιχνίδι για το οποίο δεν μπορεί να γίνει καμία πρόβλεψη, αφού οι δύο ομάδες δεν είναι δα και τέρατα σταθερότητας ούτε ξεχειλίζουν από εμπειρία. Ως εκ τούτου, όποιος βρεθεί στην καλύτερη βραδιά θα πάρει το εισιτήριο για την τετράδα και μπορεί να δούμε ο,τιδήποτε, από κλειστό ντέρμπυ με χαμηλό σκορ μέχρι αναρχικό παιχνίδι και στις δύο άκρες του γηπέδου (με τους προπονητές να τραβάνε τα μαλλιά τους) και μέχρι άνετη επικράτηση οποιουδήποτε από τους δύο. Ένα μικρό μειονέκτημα κουβαλάνε οι Σέρβοι, που έπαιζαν χτες και μάλιστα ζορίστηκαν με τους Λιθουανούς, πήρε τ' αυτί μου ότι χρειάστηκαν έξι απανωτά τρίποντα στο τέλος για να καθαρίσουν. Από την άλλη, όμως, νέα παιδιά είναι και βράζει το αίμα τους, οπότε δεν πιστεύω να τους πολυφανεί η κούραση. Αυτό μπορεί κάλλιστα να προκύψει το ομορφότερο ντέρμπυ της όλης διοργάνωσης, αλλά μπορεί και να ξεφτίσει σε μια νευρική σούπα που θα εύχεται ο θεατής να τελειώσει να ησυχάσουμε. Για να δούμε.

My name is Gasol. Pau Gasol.


Το δεύτερο ματς της βραδιάς είναι το Γαλλία-Ισπανία, ή αλλέως, Πάρκερ εναντίον Γκασόλ (Πάου Γκασόλ, όχι το άλλο το κριάρι). Εδώ οι Ισπανοί, που χτες άστραψαν, βρόντηξαν και κατάπιαν αμάσητη την κακομοίρα την Πολωνία, έχουν όπως και να το κάνουμε ένα προβάδισμα, όσο κι αν θα είναι κι αυτοί λιγουλάκι αποκαμωμένοι από τα δύο απανωτά ματς σε δύο βράδια. Άλλωστε χτες ο Σκαριόλο θυμήθηκε να κοιτάξει και κατά την άκρη του πάγκου του, κι έτσι ξεκούρασε αρκετά τους βασικούς του για να τους έχει φρέσκους απόψε, στο μέτρο του δυνατού. Η Ισπανία πλεονεκτεί στο ότι, ενώ εκείνη διαθέτει παίκτες να πρήξουν τα σκώτια του Πάρκερ, οι Γάλλοι δεν διαθέτουν κανέναν που να μπορεί να παίξει στα ίσα τον Γκασόλ. Μόνο με συνεργασίες, παγίδες, αλληλοκαλύψεις και άλλα τέτοια παπατζιλίκια μπορούν κάτι να κάνουν, αλλά τότε θα αφήσουν ακάλυπτα σουτ στην περιφέρεια και ποιος είδε τον Ναβάρο και δεν τον φοβήθηκε (10/15 τρίποντα στα τελευταία δύο ματς);

Παρεμπιπτόντως, οι Γάλλοι ακόμα μουτζώνουν τον καημένο τον ΝτεΚολό, που έβαλε το τελευταίο σουτ με την Ελλάδα και τους έδωσε τη νίκη και την Ισπανία πεσκέσι. Του κρύβουν τις σαγιονάρες, φτύνουν στο φαΐ του και ο Πάρκερ, κάθε που τον πετυχαίνει στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, του σκάει και μια σφαλιάρα για να μάθει. Άτιμη ζωή.

Απόψε οι Γάλλοι θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το ματς σε χαμηλό τέμπο, το σκορ κάπου στους 60-65 πόντους, και να τα παίξουν όλα για όλα στο τελευταίο δίλεπτο ("δίνουμε την μπάλα στον Τόνι, πιάνουμε τις τέσσερις γωνίες και κάνουμε το σταυρό μας"). Οι Ισπανοί, ακριβώς το αντίθετο. Στο ημίχρονο θα έχουμε μια εικόνα προς τα πού πάει το ματς: αν οι Ισπανοί έχουν σκοράρει 40 πόντους (δύο πάνω, δύο κάτω, δεν έχει σημασία) θα έχουν γκράντε αβαντάζ. Αν είναι γύρω στους τριάντα, μπορεί και να γίνει ντέρμπυ.

Πάρε κόσμε πασατέμπο και στρώσου!


.

15.9.09

Ανακεφαλαιώνοντας, ΙΙ

Το ρεζουμέ του φετινού Ευρωμπάσκετ είναι ότι υπάρχει μια περίεργη ιστορροπία: οι περισσότερες ομάδες κυμαίνονται χοντρικά ανάμεσα στο 6 και στο 8 στην απόδοσή τους. Σε μια καλή μέρα μπορούν να ανέβουν ίσαμε το 9, σε μια κακή μπορεί να πέσουν στο 5 ή στο 4. Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου περίεργο που έχουμε συμπληρώσει πέντε αγωνιστικές κι ακόμα είμαστε με τα κομπιουτεράκια στα χέρια: μόνο η Λιθουανία φτιάχνει βαλίτσες, οι υπόλοιποι έντεκα έχουν όλοι αξιώσεις από τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής, άλλοι για την πρόκριση και άλλοι για το πλασάρισμα.

Με τη σειρά που θα γίνουν τα παιχνίδια:

Ρωσία-ΠΓΔΜ

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι Ρώσοι ακόμα ΔΕΝ έχουν σιγουρέψει την πρόκρισή τους. Αν χάσουν θα οδηγηθούν σε τριπλή ισοβαθμία με τους Ακατονόμαστους Γείτονες και μία εκ των Γερμανία και Κροατία, όπου οι μεν Γερμανοί τους πετάνε έξω, οι δε Κροάτες υπερέχουν (μέχρι στιγμής) στο goal average. Συνεπώς οι σύντροφοι θα παίξουν γερά με στόχο τη νίκη που τους βάζει σίγουρα στους 8 και ίσως στη δεύτερη θέση του Ε ομίλου. Κι οι γείτονες όμως, που όλοι τους είχαν για πεθαμένους μετά τις σφαλιάρες από Ελλάδα και Γαλλία, αφού καθάρισαν εύκολα τους Γερμανούς παίζουν το τελευταίο τους χαρτί για πρόκριση. Σίγουρα θα τα δώσουν όλα, αλλά μπορούν; Η λογική λέει όχι, και μετά τις παλικαρίσιες νίκες επί Κροατίας και Ελλάδας οι Ρώσοι είναι φαβορί.

Ελλάδα-Γαλλία

Εδώ ο νικητής παίρνει την πρώτη θέση στον όμιλο και πέφτει ψηλοκρεμαστός στο στόμα του ισπανικού λύκου! Τα πονηρά μυαλά σίγουρα θα σκέφτονται ότι ίσως κάποια από τις δύο ομάδες, ή και οι δύο, ενδεχομένως να μη χτυπήσουν πολύ δυνατά το παιχνίδι, οπότε μπορεί να δούμε ευτράπελα σκηνικά. Ιδίως οι Γάλλοι, που δεν μπορούν να πέσουν κάτω από τη δεύτερη θέση, δεν έχουν ιδιαίτερο λόγο να σκιστούν. Εμείς λίγο περισσότερο, γιατί αν πέσουμε στην τρίτη θέση παίζουμε προημιτελικό την Παρασκευή. Αλλά είναι και το ρημάδι το γόητρο στη μέση, οπότε προβλέπεται ντέρμπι.

Γερμανία-Κροατία

Ο θάνατός σου η ζωή μου, ή μάλλον όχι ακριβώς, αφού ο χαμένος μένει σίγουρα απ' έξω αλλά ο νικητής δεν μπαίνει σίγουρα μέσα. Δηλαδή, πάλι όχι ακριβώς: οι Γερμανοί αν κερδίσουν μπαίνουν σίγουρα στην οκτάδα, οι Κροάτες μπορεί και να μείνουν έξω, αναλόγως τι θα έχουν κάνει προηγουμένως οι Ρώσοι. Μπέρδεμα, εκτός κι αν δεν έχω καταλάβει σωστά τους κανόνες στην περίπτωση ισοβαθμίας. Αλλά και ποιος λέει ότι οι υπέυθυνοι των ομάδων τους έχουν καταλάβει καλύτερα; Τέλος πάντων, δεδομένου ότι ο χαμένος όπως και νά 'χει το πράγμα γυρίζει σπίτι του, θα παλέψουν και οι δύο για τη νίκη με τους Κροάτες να έχουν προβάδισμα λόγω καλύτερης ποιότητας ομάδας και πιο έμπειρων περιφερειακών.

Λιθουανία-Σερβία

Καλά, οι Λιθουανοί είναι που είναι πεθαμένοι, γίνεται και μεσημέρι το ματς, καλά σαράντα. Προβλέπεται άνετη επικράτηση των Σέρβων οι οποίοι πάνε για την τρίτη θέση στον όμιλο.

Πολωνία-Ισπανία

Οι Πολωνοί έχουν επιστρατεύσει όλες τις γριές τσιγγάνες του Λοτζ και τις έχουν αραδιάσει έξω από το ξενοδοχείο να κάνουν ξόρκια για να ματιάσουν τους Ισπανούς. Οι οποίοι από την πλευρά τους μένουν μακριά από τα παράθυρα μην τους πιάσει το κακό το μάτι, και κυκλοφορούν με γυαλιά ηλίου ακόμα και στην τουαλέτα. Επίσης έχουν φέρει Ισπανό μάγειρα και νερό από τα Πυρηναία, μην πάει και γίνει κανένα κακό με τα νερόβραστα πολωνικά πιάτα. Όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά. Οι οικοδεσπότες θα έχουν μαζί τους το γεμάτο γήπεδο και την ψυχολογία αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει, αλλά πολλά να κερδίσει. Προφανώς θα τα δώσουν όλα. Αλλά αν οι Ισπανοί παίξουν σαν Ισπανοί, τα "όλα" των Πολωνών δεν φτουράνε: μιλάμε για τουλάχιστον μία κλάση διαφορά δυναμικότητας, τόσο σε ατομικό ταλέντο όσο και σε ποιότητα συνόλου. Μη σου πω και δύο. Στο χέρι τους είναι να μη δώσουν δικαιώματα -αν δώσουν, θα το μετανιώσουν.

Τουρκία-Σλοβενία

Οι Τούρκοι πάνε αεράτοι και αήττητοι στο ντέρμπυ για την πρώτη θέση του ομίλου, αλλά οι Σλοβένοι είναι που καίγονται για τη νίκη ώστε να μη μπλέξουνε σε πιθανές ισοβαθμίες, διπλές ή τριπλές, και χρειαστούν κομπιουτεράκια και άλλα τέτοια μηχανίσματα του διαβόλου για να δουν αν κατατάσσαονται δεύτεροι ή τρίτοι. Προβλέπω να επικρατούν, one way or the other.


.

Μας πάτησε η αρκούδα

Εντάξει, είναι γνωστό ότι η ήττα φέρνει γκρίνια, αλλά τόση γκρίνια πια;

Διαβάζω στη χτεσινή Ελευθεροτυπία τον Συρίγο και τον Παπαδογιάννη και απορώ. Γράφει ας πούμε ο Συρίγος ότι η Εθνική μας τα έκανε μούσκεμα απέναντι στα "απομεινάρια της Ρωσίας" και διερωτώμαι ο αφελής: ένας ξένος δημοσιογράφος θα είχε άδικο αν χαρακτήριζε τη φετινή μας ομάδα ως "τα απομεινάρια της Ελλάδας"; Μήπως να βάλουμε κάτω τα ρόστερ των δύο ομάδων πέρσι και πρόπερσι, να δούμε πόσοι και ποιοι λείπουν του καθενός;

Πέρα απ' αυτό, όμως, ας παραδεχτούμε ότι το παιχνίδι με την Ρωσία ήταν ένα κακό παιχνίδι για την Εθνική μας. Δεν είπε κανείς το αντίθετο. Αλλά για να το σκεφτούμε λίγο, για να δούμε δηλαδή γιατί αυτή η εμφάνιση ήταν τόσο κακή, και πόσο κακή ήταν στην πραγματικότητα.

Ποια ήταν τα προβλήματα της Εθνικής προχτές; Πρώτον, η αδυναμία στα αμυντικά ριμπάουντ, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Πράγματι, οι παίχτες μας έδειχναν να έχουν ξεχάσει τι είναι το μπλοκ-άουτ, με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να ανανεώνουν τις επιθέσεις τους με χαρακτηριστική ευκολία. Δεύτερον, η αφλογιστία απέναντι στην άμυνα ζώνης των Ρώσων. Και τρίτον, οι χαμένες ελεύθερες βολές (11 στο σύνολο).

Αν κοιτάξουμε όμως λίγο πιο προσεκτικά το ματς, θα δούμε ότι η Εθνική μας δεν έπαιξε κακή άμυνα ούτε καν στο πρώτο ημίχρονο. Σε γενικές γραμμές δεν έδωσε εύκολα σουτ στους Ρώσους, και συχνά τους ανάγκασε να κάνουν τις προσπάθειές τους στο τέλος των 24'' και με όχι ιδιαίτερα καλές προϋποθέσεις. Το πρόβλημα ήταν στα ριμπάουντ: όταν επιτρέπεις στους Ρώσους να κάνουν και δεύτερη (και τρίτη, και τέταρτη μερικές φορές) προσπάθεια, ε, Ρώσοι είναι, κάποια στιγμή θα στο βάλουν. Σε κάθε περίπτωση, το ότι έχουμε ένα θέμα με τα ριμπάουντ ήταν γνωστό εκ των προτέρων.

Εξίσου γνωστό και χρόνιο είναι το πρόβλημα απέναντι στις άμυνες ζώνης. Η ομάδα μας έχει πολλούς παίκτες με αξιοπρεπές έως καλό μακρινό σουτ, αλλά δεν έχει και δεν είχε ποτέ τα τελευταία χρόνια έναν σουτέρ-δολοφόνο, από αυτούς που μπορούν να ξεχαρβαλώσουν μια ζώνη μέσα σε τρεις επιθέσεις. Τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα. Προχτές δεν παίξαμε και τόσο άσχημα απέναντι στη ζώνη πάντως: και η μπάλα ακούμπησε στη ρακέτα, και η κυκλοφορία στην περιφέρεια ήταν αρκετά καλή, και σουτ βγήκαν με καλές προϋποθέσεις. Αλλά δεν μπήκαν -κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Ας πούμε, στο τελευταίο δεκάλεπτο δύο φορές βγήκε ο Ζήσης αμαρκάριστος στο τρίποντο, κι έστειλε και τα δύο σουτ στα σίδερα. Να τον κρεμάσουμε; Όσο για τις βολές, να μην τα ξαναλέμε.

Θέλω να πω ότι η ήττα της Εθνικής προέκυψε από προβλήματα της ομάδας που ήταν γνωστά και ήταν φυσιολογικό κάποια στιγμή να εκδηλωθούν σε βαρύτερη μορφή. Αλλά, πριν ρίξουμε το ανάθεμα, ας δούμε λίγο και τα θετικά: όπως την άμυνα του τρίτου δεκαλέπτου, που μόλις έλυσε το θέμα του ριμπάουντ άφησε τους Ρώσους στο μηδέν για επτά ολόκληρα λεπτά. Όπως τα 16 επιθετικά ριμπάουντ, και τα 42 σύνολο, ίσα με τους Ρώσους, παρά το χάλι του πρώτου ημιχρόνου. Όπως κυρίως το γεγονός ότι η ομάδα κατάφερε, σε ένα κλειστό παιχνίδι των 65 πόντων και χωρίς να μπορέσει να τρέξει, κατάφερε λέω να γυρίσει δύο φορές από το -10 και να παίξει τη νίκη στο τελευταίο σουτ. Ε, νομίζω ότι αυτό τουλάχιστον δείχνει χαρακτήρα και όχι έλλειψη προσωπικότητας, που λέει ο Παπαδογιάννης.

Σε τελική ανάλυση, δεν γίναμε ξαφνικά η ανίκητη υπερομάδα, ούτε και ήμασταν ποτέ τέτοια. Ούτε και υπάρχει τέτοια στο φετινό Ευρωμπάσκετ. Αλλά θα υπενθυμίσω ότι πρόπερσι, στην Ισπανία, η Εθνική μας ακόμα κι όταν κέρδιζε έπαιζε εκνευριστικό, κακό μπάσκετ, που σιχαινόσουν να το βλέπεις. Φέτος, ακόμα κι όταν χάνει, παίζει τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τι προτιμάμε;


.

13.9.09

Το σφαγείο του Λοτζ

Στον όμιλο του Λοτζ, μετά και τα παιχνίδια της πρώτης αγωνιστικής η ανακατωσούρα συνεχίζεται. Οι μόνοι χαλαροί είναι οι Τούρκοι, οι οποίοι από χτες εξασφάλισαν την πρόκριση στους οκτώ και βάζουν πλέον πλώρη για την πρώτη θέση του ομίλου.

Σλοβένοι και Σέρβοι ακολουθούν και έχουν πάρει προβάδισμα στο δρόμο για τα νοκ-άουτ. Οι μεν Σλοβένοι δεν μάσησαν με την ήττα από τους Ισπανούς και χτες καθάρισαν τους Λιθουανούς χωρίς πολλά προβλήματα, ενώ οι σιγανοπαπαδιές οι Σέρβοι κέρδισαν και τους οικοδεσπότες και θέλουν άλλη μία νίκη για να καβατζωθούν στην οκτάδα.

Αυτό που δεν περίμενε κανείς πριν το τουρνουά είναι ότι το αργυρό και το χάλκινο μετάλλιο του προηγούμενου Ευρωμπάσκετ, η Ισπανία και η Λιθουανία δηλαδή, θα είχαν πάρει τέτοιο χρωματάκι, εκρού του νεκρού, τόσο νωρίς στη διοργάνωση.

Οι Λιθουανοί μάλιστα έχουν ξαπλώσει αναπαυτικά στο φέρετρο, και οι εξυπηρετικοί Σλοβένοι χτες τους κάρφωσαν και τα πρώτα καρφιά στο καπάκι. Μόνη ελπίδα για νεκρανάσταση είναι δύο νίκες στα δύο τελευταία παιχνίδια, για να προκαλέσουν κάποια ισοβαθμία και να περάσουν με καραμπόλα. Αλλά ποιος πιστεύει στ' αλήθεια ότι αυτή η ομάδα, που μόνο τη Βουλγαρία έχει καταφέρει να κερδίσει, μπορεί να βάλει κάτω απανωτά Ισπανία και Σερβία; Βλέπεις οι Λιθουανοί κουβάλησαν στην Πολωνία μια αξιόμαχη φροντ-λάιν, αλλά από περιφερειακούς δεν πήραν και σπουδαία πράγματα μαζί τους. Πού πας καημένε Καραμήτρο με τον Μαζούτις (ο χαμένος Λιθουανός ξάδερφος του Μασούτη, αυτού με τα σουπερμάρκετ);

Όσο για τους συμπεθέρους, έτσι που τα έχουν καταφέρει θέλουν κι αυτοί δύο νίκες στα δύο τελευταία ματς για να προκριθούν. Και δεν μιλάμε για πρωτιές και μεγαλεία, μιλάμε για την τέταρτη θέση στον όμιλο και το τελευταίο εισιτήριο για την οκτάδα. Και για να την πάρουν θα πρέπει να κερδίσουν τους γηπεδούχους Πολωνούς στο τελευταίο ματς, οι οποίοι ναι μεν δεν είναι καμία ομάδα-φόβητρο, αλλά θα έχουν στο πλευρό τους έντεκα χιλιάδες φωνακλάδες οπαδούς, άσε που όσο νά 'ναι όλο και κανένα σφυριγματάκι θα πάρουν, δεδομένου ότι τυχόν πρόκρισή τους στην οκτάδα σημαίνει άλλο ένα σίγουρο γεμάτο γήπεδο και αυτά τα πράγματα πάντα τα λαμβάνει υπ' όψιν η γραφειοκρατία της FIBA, να μην επεκταθώ, καταλαβαινόμαστε.

Ποιος να τό 'λεγε ότι θα κινδύνευαν οι Σπανιόλοι να πάθουν τέτοιο χουνέρι, κι όμως. Και με αυτά τα δεδομένα, ελπίζω να γλιτώσουμε φέτος από το παρολί μήπως η Εθνική μας θα πρέπει να διαλέξει αντίπαλο, παναπεί να κάτσει να χάσει από τους Γάλλους π.χ. για να αποφύγει τη μία ή την άλλη ομάδα. Τι να διαλέξει ρε παιδιά, εδώ στον άλλο όμιλο γίνεται το σύστριγγλο, άσε που εμείς τελειώνουμε τα παιχνίδια μας πρώτοι την ώρα που στο Λοτζ θα μπορούν ακόμα να γίνουν ανατροπές και να αλλάξει η κατάταξη.

Αν έπρεπε να κάνω μια πρόβλεψη για τον όμιλο του Λοτζ, θα έλεγα Σλοβενία-Τουρκία-Σερβία-Ισπανία (με αυτή τη σειρά). Αλλά με χίλιες δυο επιφυλάξεις. Οπότε, αναμένουμε...


.

12.9.09

Άφεριμ!

Δεύτερη ήττα για την Ισπανία, τέταρτη νίκη για την Τουρκία σήμερα το απόγευμα. Το παιχνίδι ήταν ντέρμπυ και πήγαινε πόντο πόντο, οι Ισπανοί είχαν στο χέρι την ευκαιρία να το πάρουν στην τελευταία επίθεση, αλλά αυτός ο μυστήριος ο Γιουλ αποφάσισε να γίνει ο ο Ήρωας του Αγώνα, και επιχείρησε ένα κολοκοτρωνέικο μπάσιμο μέσα στο λάκκο με τα κωλοδάχτυλα, στη ρακέτα δηλαδή με όλους τους Τούρκους ψηλούς μαζεμένους να τον περιμένουν. Φυσιολογικά έφαγε τα μούτρα του και το ματς πήγε στους γείτονες. Συμπεράσματα:

α) Η Τουρκία είναι πολύ δυνατή φέτος και έχει κατέβει με τσαμπουκά και με το μάτι να γυαλίζει για διάκριση. Ψηλά κορμιά έχει, σουτέρ έχει, στο ξύλο αντέχει, και γενικά είναι να τη φοβάσαι. Το κακό κουσούρι των Τούρκων είναι ότι ορισμένοι εξ αυτών έχουν την τάση να κάνουν αψυχολόγητα σουτ από του Κουτρούλη το γάμο, θέλοντας προφανώς να παραστήσουν τους δερβίσηδες, τα οποία συνήθως καταλήγουν στα σίδερα. Επίσης, έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος αντίπαλος καταφέρει να τους τρέξει ανεβάζοντας το παιχνίδι μία ταχύτητα πάνω, οι Τούρκοι θα κλατάρουν. Δεν είναι και τόσο εύκολο βέβαια...

β) Η Ισπανία, από την άλλη, φαίνεται ότι έχει πιο σοβαρό πρόβλημα απ' όσο πιστεύαμε στην αρχή. Δεν είναι μόνο θέμα μπλαζέ διάθεσης, δηλαδή, μάλλον είναι και αγωνιστικό: ο Καλντερόν λείπει πολύ, και μολονότι ο Ρούμπιο δεν είναι καθόλου κακός πλέη-μέηκερ η ομάδα φαίνεται να παίζει χωρίς εγκέφαλο. Επίσης, με την Τουρκία φάνηκε να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στο σκληρό physical game, παρόλο που οι μισοί Ισπανοί παίζουν στο ΝΒΑ και λογικά θα έπρεπε να έχουν συνηθίσει στο ξύλο -στην τελική δεν είναι και τίποτα κιουρίες. Επιπλέον, ο Σκαριόλο δείχνει να μην εμπιστεύεται το βάθος του πάγκου του -σήμερα δεν έβαλε καθόλου τον Καμπέθας και τον Κλάμπερ, ενώ ο Μουμπρού έπαιξε μόνο 5 λεπτά. Πράγμα που σημαίνει ότι οι ταλαιπωρημένοι βασικοί παίζουν πολύ και δεν ξεκουράζονται όσο θα ήθελαν.

Το χειρότερο για την Ισπανία όμως είναι ότι έχει χάσει το ψυχολογικό πλεονέκτημα που είχε πριν από το τουρνουά. Εκεί που όλοι την θεωρούσαν σχεδόν ανίκητη, πλέον βλέπουν ότι μπορούν να τη χτυπήσουν και να την κερδίσουν -εδώ παραλίγο να τα καταφέρουν οι Εγγλέζοι! Δεν είναι περίεργο, ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η φουρνιά των Ισπανών, όπως και η αντίστοιχη δική μας, εδώ και πέντε-έξι καλοκαίρια παίζει συνεχώς σε μεγάλα τουρνουά και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να κουραστούν, να ξεφουσκώσουν, να βαρεθούν βρε αδερφέ. Το κακό είναι ότι τους πήραν χαμπάρι οι άλλοι, και τους την έχουν στημένη. Προμπλέμα, αμίγκος...

Τούτων λεχθέντων, προσωπικά θα προτιμούσα να μην τους βρούμε μπροστά μας στα προημιτελικά. Πράγμα που καθόλου δεν αποκλείεται, έτσι όπως κυλάει το τουρνουά...


.